Kapłaństwo

1. Seminarium duchowne bierze swój początek w tajemnicy Bożego miłosierdzia. Rzeczywiście, nie sposób ani zrozumieć, ani przeżyć seminarium bez włączenia się w tę tajemnicę.

2. Od początku świata chodzi bowiem o człowieka, który, choć obdarzony Bożymi darami i samym Bogiem, odwrócił się od Stwórcy próbując osiągnąć szczęście we własny sposób. Zamiast szczęścia doprowadził się jednak do cierpienia, śmierci, utraty sensu życia i bliskości z Bogiem. Bóg jednak, „będąc bogaty w miłosierdzie” (Ef 2, 3), natychmiast wyruszył na ratunek człowieka. Cały Stary Testament jest jednym wielkim świadectwem poszukiwania człowieka i próbą pomocy. Człowiek jednak niechętnie i nieufnie odnosił się do działania Boga.

3. W końcu miłosierny Bóg posłał na pomoc człowiekowi swojego własnego Syna. On nie tylko zbliżył się do ludzi, ale nawet sam stał się człowiekiem. Podzielił w ten sposób los zagubionego człowieka, „ludzkimi rękami wykonywał pracę, ludzkim umysłem myślał, ludzką wolą działał, ludzkim sercem kochał” (Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym, 22). Doświadczył ludzkich niedostatków, cierpienia, oddalenia od Boga i śmierci. Wreszcie złożył z siebie ofiarę i w okrutnej męce oddał swoje życie za człowieka, by przez swoje zwycięstwo nad złem i śmiercią przywrócić człowiekowi życie, sens i bliskość z Bogiem. Jak mawiali Ojcowie Kościoła, Syn Boży stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się Bogiem.

4. Oto od śmierci i zmartwychwstania Chrystusa aż po Jego powtórne przyjście dla ludzi wszystkich czasów stoi otworem droga powrotu do Boga. Każdy, kto uwierzy Bogu, przez chrzest doświadcza zbawiennych skutków dzieła Chrystusa i zostaje wprowadzony do bezpiecznego miejsca – Kościoła, w którym, wraz z innymi uratowanymi przez Chrystusa, może radośnie, twórczo i w poczuciu sensu przeżywać swoje życie, aż do dnia, w którym Bóg doprowadzi do końca historię i udzieli swoim wybranym jeszcze większych darów.

5. W tym wciąż trwającym czasie Kościoła, Boże miłosierdzie nie przestaje działać dla dobra człowieka; Chrystus zarówno podtrzymuje tych, których już uratował, jak i nie przestaje szukać tych, którzy wciąż błądzą z dala od Boga. I choć może to czynić w bezpośredni i niewidzialny sposób, to jednak pragnie włączyć w dzieło podtrzymywania i poszukiwania wybranych przez siebie ludzi. Już na początku swojej działalności posyłał do ludzi z dobrą nowiną swoich uczniów, wreszcie wybrał dwunastu Apostołów, a po nich ich następców, by tak jak On dzielili los człowieka, doświadczyli ludzkich niedostatków, cierpienia, nawet oddalenia od Boga i śmierci, w końcu zaś, by, jak On, złożyli z siebie ofiarę i oddali swoje życie za braci, aby przywrócić im życie, sens i bliskość z Bogiem. To jest kapłaństwo służebne, które jest kontynuacją Bożego dzieła ratowania człowieka, kontynuacją kapłaństwa Chrystusa. Jest ono właściwie nieustannie działającym Bożym miłosierdziem.

6. Gdy zatem Chrystus powołuje kogoś do kapłaństwa, nie tyle zaprasza go do przeżycia jakiejś nadzwyczajnej przygody, ile zaszczyca go włączeniem w wielkie dzieło Bożego miłosierdzia, prosi o pomoc w ratowaniu człowieka, który wciąż się gubi i próbuje osiągnąć szczęście we własny sposób. Równocześnie też wzywa do wzięcia odpowiedzialności za przestrzeń Kościoła, by podtrzymywać tych, których Chrystus już dotknął i uratował.

7. Przyjęcie powołania nie oznacza jednak równoczesnego przyjęcia kapłaństwa. Powołany, patrząc uczciwie na siebie samego, dostrzega bowiem konieczność odpowiedniego przygotowania. Choć formy przygotowania zmieniały się na przestrzeni wieków, to jednak już od początku Kościoła, ktokolwiek pragnął kapłaństwa dorastał do niego nie sam, ale we wspólnocie wiernych, pod okiem innych kapłanów, którzy słowami i własnym życiem uczyli go na czym kapłaństwo polega. Tak oto w XVI wieku w czasie Soboru Trydenckiego narodziła się idea seminarium duchownego, które jest miejscem i czasem poświęconymi dorastaniu do podjęcia Chrystusowego kapłaństwa i włączenia się w ten sposób w zbawcze dzieło Bożego miłosierdzia.